çocukken öyle sanılan ama gerçekle alakası olmayan düşünceler

mesela ben her benzinlik gördüğüm yerde , orayı kazıp benzin bulduklarını sanardım. arada bende saçma sapan yerleri kazardım jdkdkdkd

cidden böyle sanıyordum yalan yok :s (bkz: çarşaflı kadınları ninja sanmak)

charizard ile charmender arasındaki ilişki neyse portakalla mandalina arasındaki de odur diye düşünüyodum

insanların hepsinin belli bir yaşta öleceğini sanırdım korkardım. çünkü ailenin en küçük ferdi benim. tüm akrabalarım ölecek ve ben dünyada bir başıma kalacağımı düşünerek baya ağlardım.

allah affetsin, yağmur yağarken çakan şimşekleri fotoğraf makinesi sanardım. poz verirdim. daha bir de mal mal gülüp allah fotoğrafımı çekti derdim.

her uçak geçtiğinde allah içinde geziyo sanıyodum affetsin

(bkz: minareyi allah zannetmek) her minare allah'ın bir çeşit uzvu gibiydi, bütün minarelerden görünen duyulan şeyler bir zihinde birleşiyordu. rabbim affetsin, fantastik bir dini inanışla başladım. hem böylece her yerde oluyor ve mekan bağlamından üstün oluyordu. tabii çocuk zihni işte.

ezanı allah okuyor sanardım,mahallede çatısı dümdüz olan bir yeri uçak pisti sanıyodum.arada uçak sesi duyardık evden,direk oraya gider bakardım."her seferinde kaçırıyorum" derdim😂

ya bunları okuyup okuyup gülen ben miyim sadece djdjdjjdkd

kertenkeleler büyüyüp timsah oluyo sanıyodum

bulutların tıraş köpüğü, elektrik direklerinin de tanrının jiletleri olması.

arkadaşlarımın misketlerini alıp içindeki şekilleri incelerdim durmadan ve bana hep içindeki şekiller gerçekmiş gibi gelirdi, bir nevi üç boyutlu minyatürümsü bir şey sanıyordum boşu boşuna bir sürü misket kırmışlığım var sırf bundan dolayı..

70lerde felan dünya siyah beyaz sanırdım

televizyonu büyülü bir alet ve ekrandaki yere ekranı kırınca gidilebileceğimi sanardım..

camii minarelerini allah saniyordum ben. sonradan aydinlandim.

elektrik kablosunun içinde küçük küçük adamlar var, koşturup koşturup elektrik üretiyorlar. böyle gerzek bi belgesel izledim, kabloyu kesip elektrik tarafından tepilince anladım içinde kimse olmadığını. o zamandan beri kimseye güvenmem, şerefsizler!

dikkat iş makinesi çıkabilir tabelası olan yerlerde yolun herhangi bir yerinde yerin altından aniden bir makine çıkmasını hala umutla bekliyorum. o makine bir yerde aniden çıkacak karşıma :|

üniversiteyi daha afilli bir mekan zannediyodum değilmiş.

futbol meraklısı bi çoçuktum işte her tenefüste mahalle aralarında maç yapar dururdum izlemesi ayrı bir zevk verir bana . neyse işte tv nin karşısına kurulup izlerken hep düşünürdüm" tvdeki adamlar ufacık şimdi bn oraya girsem hepsinden buyuk olup gider yıkar devirir üstlerine basar gol atarım " diye... çoçukluk aklı işte naparsın :|

the truman show filmindeki etrafımdaki her şeyi kurmaca sanırdım.sanki herkesi bana karşı bir şeyler için ayarlamışlar ve böyle bir oyun kurgulamışlar gibi gelirdi.

dünyanı yuvarlak olduğu. ben inanmıyorum aga öyle uzaya çıkmadan da inanmam yuvarlaksa aşşadakiler niye düşmüyo uzaya

"ay dede"yi tanrı zannederdim.aya karşı dua falan ederdim.zor bir çocukluk geçirmişim.

babam araba kullanırken arabayı geri süreceği zaman elini koltuğun arkasına koyduğunda araba otomatik olarak geri gidiyor sanıyordum

erkekler sünnet olunca kız oluyolar sanıyordum.

toprak içinde ki solucanları makarna niyetiyle, toprağı da üzerine tatlı çikolata diye yermişim. demir eksikliği varmış sonradan öğrendim ama hep bi uktedir o solucanı nasıl yuttuğumu öğrenmek

minareyi allah sanıyordum

dünyayı eşeklerin döndürdüğünü, eşekler yorulunca atların döndürdüğünü düşünürdüm

bebeklerin nasıl doğduğuyla ilgili hiçbir şey bilmiyordum. ben de pazar kurulup insanların bebek satın aldığını düşünüyordum şaka yok 6. sınıfa geçiş döneminde öyle bir şey olmadığını öğrendim

pınar altuğ ile emre altuğ'u kardeş sanırdım.

atarinin adaptörünün ısındığı için kapatmak gerektiğini sanmak.

çocukken atomaltı parçacıklarının fotonlarla aynı kimyasal bileşikler olduğunu ve hadronların deviniminin mezonlarla aynı olduğunu sanardım. 8 yaşında gerçeği öğrenince tam anlamıyla ağzım açık kalmıştı. daha neler öğrenicez kim bilir.

cok fazla film izleyen bi ailem oldugundan midir nedir eski donemlerde dunyanin siyah beyaz oldugunu sanirdim.

aksamaları yolda yururken ay'ın bizi takip ettigini zannediyodum hala oyle zannediyorum ya takip etmiyo allah askına biri bana açıklasın

kendimi the truman show filmindeki truman gibi zannederdim.sanki her şey ve herkes bir senaryonun parçası bir tek ben değilim gibi gelirdi.belki de gerçekten öyledir:)

kapıyla pencereyi acınca cereyan olduğunda elektrik gidiyor sanıyordum. (bkz: allah affetsin)

küfür ettiğimde cin çarpar sanardım ve 18 yaşıma kadar edemedim.hiç cin görmedim.

tüp bebek abi net edit: bir de bulutların üzerinde yürüyebileceğimizi sanırdım hep

kendimi hep rüyada sanıyordum ve üzüldüğüm her şey bir kabus diye düşünüyordum. bende hep uyurdum.

aksam ezanı okuyup bizi maçın yarısında eve gonderen hocayı hep aynali tahirdeki kötü adam sanirdim

allah affetsin yağmur yağınca allah ağlıyor sanırdım

hep cocuk kalacakmişsin hissi

allahı çok devasa büyük ve insan şeklinde düşünürdüm bi ara kaçmak imkansız bir adımı dünyanın öbür ucuna yetişen bir dev gibi düşünürdüm. agsgaham

babannemin kalbine pil takılmıştı, bende kumanda ile çalışıyor sanmıştım ve o kumandayi senelerce aradım.😞

fantastik dizilerden olsa gerek 16 yaşımı doldurduğum gün ailem sihirli güçlerim olduğunu açıklayacak sanırdım :(

başıma birşey gelmeyecekse söyleyim.küçükken kızıl ten rengine sahip insanları kızılbaş sanmak.

iftardan sonra oruç tutmaya devam ediyoruz sanıyordum. iki üç kere kaçaktan buzdolabına dadanmışlığım var

edisonu edis hun sanırdım

gök gürleyince allah bana kızıyor sanıyordum.

tuvalete gidince allah bizi görmüyor sanıyordum

kertenkeleyi timsahın küçük halı sanıyordum anne bunlar ne zaman büyüyüp göle gitcekler diye soruyordum sjdhd